भारतीय जनता पक्षाच्या महाराष्ट्रातील बहुतेक नेत्यांनी लाज गुंडाळून ठेवली आहे. एखाद्या गोष्टीचे किती राजकीय भांडवल करायचे आणि निर्लज्जपणे किती कांगावा करायचा याला धरबंधच राहिलेला नाही. सत्तेचा हातातोंडाशी आलेला घास हिरावला गेल्यामुळे आलेले वैफल्य माणसाला इतके टोकाला घेऊन जाते, हे महाराष्ट्र पहिल्यांदाच अनुभवत आहे. सत्तेत येण्याची औपचारिकताच बाकी असल्याच्या समजुतीने २०१९च्या आधी योजून ठेवलेल्या अनेक गोष्टी हातातून निसटल्या आहेत. या निसटलेल्या गोष्टी जेवढ्या फडणवीसांच्या विषयपत्रिकेवरील असतील, तेवढ्याच त्या मोदी-शहांनी महाराष्ट्र लुटीचे जे नियोजन केलेले असू शकते त्यातल्याही असू शकतील. शरद पवार यांचा द्वेष आधीपासून होताच, तो सत्ता हिरावली गेल्यामुळे दसपटीने वाढला. शिवसेनेसारख्या तीन दशकांच्या सहकारी पक्षाला अडीच वर्षे मुख्यमंत्रिपद देण्याएवढे मोठे मन त्यांना दाखवता आले नाही, परिणामी सगळीच सत्ता निसटली आणि उद्धव ठाकरे यांना पाच वर्षे मुख्यमंत्रिपद मिळाले. या सगळ्या गोष्टी साचत गेल्या, त्यातूनच रोज नवे कारस्थान जन्म घेताना दिसत आहे.
भारतीय जनता पक्ष विरोधी पक्ष आहे. त्याने सत्ताधा-याशी संघर्ष करण्यात गैर काहीच नाही. तो करायलाच पाहिजे. सरकारला कोंडीत पकडायला पाहिजे. प्रत्येक टप्प्यावर सरकारला नामोहरम करण्याची संधी सोडता कामा नये. परंतु हे सगळे नैतिकतेच्या चौकटीत व्हायला पाहिजे. `सत्तातुरां ना भयं ना लज्जा…` असे म्हटले जाण्याच्या काळात कसली नैतिकता पाळायची, असा विचार संबंधितांच्या मनात येणे स्वाभाविक आहे. शेवटी नैतिकता सापेक्ष असते, हे खरे असले तरीसुद्धा नैतिकतेची एक चौकट असतेच. त्या चौकटीत संघर्ष व्हायला पाहिजे. महाराष्ट्राच्या राजकीय संस्कृतीमध्ये कालपर्यंतचा संघर्ष या चौकटीतच होत होता. या काळात काही सरकारे पाडली गेली. खंजिर खुपसल्याचे आरोप झाले. दो हंसों का जोडा म्हणणा-या मित्रांनी मुख्यमंत्रिपदासाठी परस्परांना शह-काटशह दिल्याचे पाहायला मिळाले. सत्तेतल्या लोकांनी विरोधकांप्रती सहानुभूती ठेवून आपल्याच आघाडीतल्या पर्यायाने सरकारमधल्या पक्षाला अडचणीत आणण्याचे प्रयत्न केले. या सगळ्या राजकीय चाली होत्या आणि खेळ खेळणारी मंडळी स्वतः आघाडीवर राहून चाली रचत होती. शरद पवार यांच्याशी गोपीनाथ मुंडे यांच्याइतका प्रखर संघर्ष कुणीच केला नाही. शिवसेनाप्रमुखांनी अनेक शेलक्या विशेषणांसह पवारांचा पाणउतारा केला. अजित पवार यांनी उद्धव ठाकरे यांच्यावर कठोर टीका केली आणि उद्धव ठाकरे यांनीही त्यांचा लाखोंच्या सभेत समाचार घेतला. या लढाया समोरासमोरच्या होत्या. परस्परांच्या अंगावर जाण्याचे आणि समोरच्याला अंगावर घेण्याचे हे उमदेपणाचे राजकारण होते.
सलग पाच वर्षे मुख्यमंत्रिपद सांभाळलेल्या देवेंद्र फडणवीस यांच्या डोक्यात मुख्यमंत्रिपद लवकर गेले. तसे त्यांना तुलनेने खूप लवकर मुख्यमंत्रिपद मिळाले. ते काही त्यांना स्वकर्तृत्वावर मिळाले नव्हते. नरेंद्र मोदी यांनी केलेली ती नियुक्तीच होती. गोपीनाथ मुंडे हयात असते तर कदाचित परिस्थिती वेगळी असती. मुख्यमंत्रिपद मिळाल्यानंतर त्यांनी सर्वात आधी पक्षातल्या आपल्या स्पर्धकांचे पंख कापले. एकनाथ खडसे, पंकजा मुंडे, विनोद तावडे यांना आरोपांच्या जंजाळात अडकवले. खडसे जास्ती बोलत होते म्हणून त्यांचे राजकारणच संपवले. पंकजा मुंडे आणि विनोद तावडे यांना क्लीनचिट देऊन उपकृत करून ठेवले. पुढे विनोद तावडे यांचे तिकीट कापले आणि पंकजा मुंडे निवडून येणार नाहीत यासाठीचा वाटा उचलला. तिकडे मुनगंटीवारांच्यामागे नितीन गडकरी भक्कम होते आणि चंद्रकांतदादा पाटील यांच्यामागे अमित शहा होते त्यामुळे या दोघांच्या नादाला ते लागले नाहीत. पक्षातले निष्ठावंत अडगळीत टाकून प्रवीण दरेकर, प्रसाद लाड, राम कदम वगैरे आयारामांच्या कोंडाळ्यात फिरू लागले. नाही म्हणायला खडसेंच्या विरोधात वापरलेले गिरीश महाजन सोबत होते. २०१९च्या लोकसभेच्या निकालानंतर त्यांचा आत्मविश्वास आकाशाला भिडायला लागला. त्यामुळे शरद पवार यांचे युग संपले आहे, आता आपले युग सुरू झाले आहे, अशी बढाई मारण्यापर्यंत मजल गेली. त्यात एक प्रकारचा उद्धटपणा असला तरी राजकीय मैदानात ते गैर म्हणता येत नाही. कारण त्यांनी थेट पवारांना ललकारण्याचे धाडस केले. नेतृत्व करताना असले धाडस करावे लागते. गोपीनाथ मुंडेही अशाच रितीने शरद पवार यांच्याविरोधात मोहीम उघडून राज्यपातळीवरील नेते बनले होते. त्यामुळे फडणवीसांनी शरद पवारांना आव्हान देण्यात गैर काहीच नव्हते. परंतु सत्तेचा घास हिरावला गेला आणि त्याचा जो काही धक्का बसला त्या धक्क्यातून फडणवीस अद्याप बाहेर आले असावेत, असे वाटत नाही. गेली अडीच वर्षे त्यांच्या वर्तनातील सातत्यपूर्ण आक्रस्ताळेपणा त्याचेच प्रत्यंतर देतो. या काळात विधिमंडळाच्या अधिवेशनामध्ये फडणवीस यांनी आपल्या क्षमतेची चुणूक दाखवली आहे. त्यांनी केलेल्या खेळी कायदेशीर, नैतिक चौकटीत बसणा-या असतील-नसतील हा भाग वेगळा. परंतु त्यांनी एकहाती लढाई लढून सरकारला जेरीस आणले. खरेतर आपली हीच ताकद विकसित करण्यावर फडणवीसांनी भर दिला असता, तर सरकारला बदनाम करण्याबरोबरच त्यांची स्वतःची प्रतिष्ठा वाढली असती. सरकारला बदनाम करण्यात त्यांना यश आले, परंतु दुर्दैवाने त्यांची स्वतःची विश्वासार्हताही रसातळाला गेली.
देवेंद्र फडणवीस यांनी अत्यंत घाणेरडे राजकारण महाराष्ट्रात सुरू केले. महाराष्ट्राच्या राजकीय संस्कृतीला सुरुंग लावतानाच राजकारण आजवरच्या किमान नीचतम पातळीवर नेले. फडणवीस स्वतः सरकारविरोधात लढले असते, त्यात काहीवेळा पराभूत झाले असते तरी त्यांची प्रतिष्ठा वाढली असती. परंतु त्यांनी भाडोत्री माणसांना आघाडीवर ठेवले. गोपीचंद पडळकर यांच्यापासून सुरुवात केली. फक्त पवारांना घाणेरड्या शिव्या द्यायच्या, एवढ्याच कामासाठी त्यांना विधानपरिषदेवर घेतले. त्यांचा प्रभाव ओसरल्यावर गुणरत्न सदावर्तेला हाताशी धरले. सदावर्ते तुरुंगात गेल्यावर राणा पती-पत्नींचा वापर करून घेतला.
महाराष्ट्रातील महाविकास आघाडी सरकारची बदनामी केली म्हणून वाईट वाटण्याचे कारण नाही. परंतु त्यांनी महाराष्ट्राची बदनामी केली. राष्ट्रीय पातळीवर महाराष्ट्राचे धिंडवडे काढले. गोपीचंद पडळकर, गुणरत्न सदावर्ते, नवनीत राणा-रवी राणा, किरीट सोमय्या, मोहित कांबोज अशा सुमार आणि शिवराळ लोकांना हाताशी धरून राजकीय वातावरण नासवण्याचा प्रयत्न केला. स्वतः मागे राहून सतत या मंडळींना चिथावणी दिली. प्रकरण या मंडळींच्या अंगलट आले की, पुढे येऊन वकिली युक्तिवाद करून त्यांची पाठराखण करू लागले. अनेकदा त्यांच्या भूमिकांमध्ये विसंगतीही आढळून आली. कुणाच्याही घरापुढे आंदोलन करण्याच्या भूमिकेचे आपण समर्थन करणार नाही, असे म्हणणारे फडणवीस काही वेळातच मातोश्रीजवळ एका कोप-यात हनुमान चालीसा म्हटले असते तर काय बिघडले असते, अशी दुटप्पी भूमिका मांडू लागले. फडणवीस यांच्यासह चंद्रकांतदादा पाटील, सुधीर मुनगंटीवार, आशिष शेलार ही मंडळी प्रत्यक्ष संघर्षात मागे राहू लागली. फारच गोंधळ माजवायचा झाला तर मग अतुल भातखळकर, प्रवीण दरेकर, चित्रा वाघ, प्रसाद लाड, राम कदम या प्रवर्गातल्या मंडळींना पुढे केले जाऊ लागले. अत्यंत हिडीस राजकारणाचे प्रदर्शन मांडले. त्यामुळे महाराष्ट्राची पुरती शोभा होऊ लागली आहे. किरीट सोमय्या राणा दांपत्याला भेटण्यासाठी जाण्याचे काय कारण होते? मोहित कांबोज मातोश्रीजवळ कसली टेहळणी करीत होता? आपण होऊन जमावाला चिथावणी द्यायची, हल्ले ओढवून घ्यायचे आणि कायदा सुव्यवस्था बिघडली म्हणून आपणच बोंब ठोकायची, असले धंदे सुरू आहेत. महाराष्ट्रातली कायदा-सुव्यवस्था बिघडल्याचे स्वप्न पाहणा-या भगतसिंह कोश्यारी यांना त्यांचे स्वप्न सत्त्यात उतरल्याचे पटवून देण्यासाठी कांगावा उपयोगी पडणार आहे. परंतु महाराष्ट्रातील जनतेला हे ओंगळवाणे राजकारण समजत नाही, असे समजण्याचे कारण नाही. राणा दाम्पत्य अत्यंत खालच्या पातळीवर जाऊन मुख्यमंत्र्यांना शिविगाळ करतात, दिवसभर तमाशा करतात, तमाशा सुरू असताना गंमत बघणारे फडणवीस त्यांना अटक केल्यानंतर समर्थनासाठी पुढे येतात. ही क्रोनॉलॉजी समजून घेण्याची आवश्यकता आहे. महाराष्ट्र बदनाम करण्याच्या फडणवीसांच्या या षड्यंत्रामध्ये सगळ्या मराठी वृत्तवाहिन्याही सहभागी झाल्या आहेत. राणा दाम्पत्याचा तमाशा त्यांनी चोवीस तास लाइव्ह दाखवला, किरीट सोमय्यांचे प्रमोशन केले यावरून सगळे नियोजनपूर्वक सुरू असल्याचे स्पष्ट होते.
एकेकाळी स्वतंत्र विदर्भाच्या लढ्याचे नेतृत्व करणा-या फडणवीसांना अखंड महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्रिपद मिळाल्यानंतर त्यांना त्यातली मजा कळली. त्यानंतर त्यांनी स्वतंत्र विदर्भाचा उच्चारसुद्धा केलेला नाही. कितीही आदळआपट केली तरी पुन्हा महाराष्ट्राचे मुख्यंत्रिपद मिळणार नाही, याची जाणीव होईल तेव्हा ते पुन्हा स्वतंत्र विदर्भाचा राग आळवायला लागतील. त्याआधी महाराष्ट्राच्या अब्रूची लक्तरे वेशीवर टांगत राहतील. देशाच्या आणि जगाच्या पातळीवर महाराष्ट्राची पुरती बदनामी करतील. महाराष्ट्राच्या सुदैवाने त्यांना मुख्यमंत्रिपदाची दुसरी टर्म मिळाली नाही, ती मिळाली असती तर त्यांनी मुंबई कधीच गुजरातच्या दावणीला नेऊन बांधली असती.
राणा दाम्पत्याने हनुमान चालीसा आंदोलन करून हिंदुत्वाचा टेंभा मिरवला. मुंबई आणि महाराष्ट्राचे स्वास्थ्य बिघडवण्याचा प्रयत्न केला. अटक झाल्यानंतर पोलिस कोठडीत गेल्यावर त्यांना आपण मागासवर्गीय असल्याची जाणीव झाली. त्या पोलिसांवर जातीयवादाचे आरोप करू लागल्या आणि दुर्दैवाची गोष्ट म्हणजे फडणवीस त्यांची री ओढू लागले. पाच वर्षे महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्रिपद भूषवलेली व्यक्ती राजकारणातील सुमार लोकांना हाताशी धरून राजकारण करता करता त्यांच्या पातळीवर येऊन स्थिरावली आहे.
देवेंद्र फडणवीस यांनी महाराष्ट्र अराजकाच्या उंबरठ्यावर नेऊन उभा केला आहे.
मुद्दा राहिला नवनीत राणा यांच्या खासदारकीचा.
नवनीत राणा यांची खासदारकी रद्द करण्याच्या मुंबई उच्च न्यायालयाच्या निकालाला सर्वोच्च न्यायालयाने कशाच्या आधारावर स्थगिती दिली आहे? पाच वर्षे खासदारकी उपभोगल्यानंतर सर्वोच्च न्यायालय निकाल देणार आहे? हे संरक्षण कायदेशीर आहे की राजकीय आहे, असा संभ्रम जनतेच्या मनात आहे.
सर, अगदी खुमासदार शैलीत शालजोडे मारले आहेत…
👍🙏💐
प्रत्येक शब्द न शब्द १००% खरा आहे. पण सत्तेसाठी हपापलेल्यांनी कमरेचे काढून डोक्याला गुंडाळले आहे, त्यामुळे त्यांना आगामी विधानसभा निवडणूकीत धडा बसेपर्यंत त्यांची कारस्थाने कायम राहतील, तोपर्यंत महाविकास आघाडीनेच्या नेत्यांनी पोलिसी कारवाईबाबत सदावर्ते प्रकरणापासून जी आक्रमकता दाखवली आहे ती तशीच कायम ठेवली पाहिजे तरच ते पुरून उरतील,
फडणवीस आणि चांडाळ चौकडीचे अक्षरशः वस्त्रहरण केलेत. जनतेला सुद्धा यांच्या या वागण्याचा उबग आलाय. महाविकासाघाडीने यापुढील सर्व निवडणूका लढवल्या पाहिजेत. २०२४ला जनता यांना मतदान पेटीतून उत्तर देईल…
नमस्कार देवेंद्रजी..
राज्यात महाविकास आघाडी सरकारला अडीच वर्षे पूर्ण होत आहेत. हे सरकार लोकांसमोर आपले रिपोर्ट कार्ड ठेऊ शकत नाही, ‘किंबहुना’ ठेवणारही नाही. कारण, रिपोर्ट कार्ड ठेवायला काही तरी चांगली कामं आधी करावी लागतात. गेली अडीच वर्षे राज्याने जी सरकारची अनागोंदी पहिली आहे, जो नियोजनशून्य आणि असंवेदनशील कारभार केला आहे आणि नवीन तर जाऊद्या, होत्याचं पण नव्हतं करून ठेवलंय – असा रिपोर्ट कार्ड कोणत्या तोंडाने मांडणार? म्हणून, माझी तुम्हाला विनंती आहे की भाजप ने महाविकास आघाडीचे रिपोर्ट कार्ड मांडावे. एक राज्यव्यापी मोहीम/ रथयात्रा काढून भाजपने जनतेचे प्रश्न आता जनतेच्या दरबारातच मांडावे! तसंही महाविकास आघाडीला रस्त्यावर राडे करायला आवडतात, तर त्यांना जाबही आता रस्त्यांवरच उतरून विचारलेला बरा. रस्त्यावर येऊन संघर्ष का करावा याला अनेक कारणे आहेत, पण त्याआधी एक रिकॅप –
_______________
2014 साली देवेंद्रजी तुम्ही मुख्यमंत्री पदावर विराजमान झालात, तेंव्हा तुमचा एकही दिवस सुखाचा गेला नाही. दररोज नवनवी आव्हने महाराष्ट्राच्या सिंहांसनाला धडका देत होती. मला तर वाटतंय की महाराष्ट्रातील आजवरची सगळ्यात जास्त आंदोलने 2014-19 या काळातच झाली असावी. स्वर्गीय अरुण जेटलीजी यांच्या भाषेत सांगायचं झालं तर यातील बहुतेक आंदोलने ‘मॅन्युफॅचर्ड आऊटरेज’ कॅटेगरी मधील होती. मी यात मित्रपक्ष तसेच मंत्रीमंडळातील बेबनाव, अधिकाऱ्यांची मुजोरी, विरोधकांनी उपसलेले जातीचे हत्यार मोजतही नाहीये. हे सारं चित्र पाहता नागपूरचा सर्वात तरुण महापौर मुख्यमंत्रीपदाची खुर्ची फार काळ टिकवू शकणार नाही, असे अनेकांना वाटले होते.
पण देवेंद्रजी, तुम्ही मंत्रालयातील सहाव्या मजल्यावर स्थिरावलात, प्रशासनावर आपली पकड घट्ट केलीत आणि पारदर्शक राज्यकारभारातून आपला स्वतंत्र ठसा उमटवायला सुरुवात केली. पारदर्शकता म्हणजे काय यावर एकच निकष मांडतो इकडे – तुमच्या मुख्यमंत्रीपदाच्या काळात मुख्यमंत्री सहायता निधी फंडाला लोकांकडून सर्वाधिक आर्थिक पाठबळ मिळाले. राज्याच्या इतिहासात राज्याच्या तिजोरीला सर्वाधिक सीएम रिलीफ फंड मिळवून देणारे मुख्यमंत्री ठरलात! मंत्रालयात दलालांची होणारी गर्दी बंद झाली, प्रशासन गतिमान झाले. सत्तेची सूत्र घेतलीत तेव्हा अवघा महाराष्ट्र दुष्काळाने होरपळलेला होता, मराठवाड्यातील जनता पाण्याविना देशोधडीला लागली होती. विरोधकांनी तेंव्हा राज्याच्या समोरील संकटांचा विचार न करता तुम्हाला कसं रोखायचे यासाठी कटकारस्थाने केली. येनकेन प्रकारेण फडणवीसांना खुर्चीतून खाली खेचायचे यासाठी विरोधकांची क्रयशक्ती खर्ची पडू लागली होती. त्यात ते अपयशी ठरले, पण ते सगळं त्यांना पचलं! कारण, कट-कारस्थानांना ‘विरोधी पक्ष आपलं काम करत आहे’ असं शुगर-कोटिंग करून मिडियाकडून सांगण्यात आले. तुमच्या शरीरावर, पत्नीवर, जातीवर पर्सनल हल्ले चढवण्यात आले. हे सगळं करत असताना काही पुरोगामी नेते ‘महाराष्ट्राच्या राजकीय संस्कृती’ चे बोलबच्चनही देत होते. त्यांची थेट आघाडी उभारण्यात होत असलेली अडचण लक्षात घेऊन – छोट्या छोट्या परिचित/अपरिचित संघटनांना पाठबळ देऊन मोर्चे उघडत होते. पण.. तुम्ही त्यांनाही पुरून उरलात!
पहिला हल्ला केला तो ‘शेतकरी कर्जमाफी’चे निमित्त करून. राज्य सरकार कसे शेतकरी विरोधी आहे हे जनमानसावर बिंबवण्यासाठी प्रयत्न सुरू झाले. पण तुम्ही सर्व शेतकरी मोर्चे अत्यंत संयमाने व संवेदनशीलपणे हाताळले आणि राज्यात कधी झाली नाही, अशी ऐतिहासिक कर्जमाफी जाहीर केली. एवढंच नव्हे तर शेतमालाची विक्रमी खरेदी केली. शेतकऱ्यांचे शोषण करणाऱ्या बाजार समित्यांवर फौजदारी गुन्हे दाखल केलेत. विरोधकांची खेळी तर अपयशी ठरली, पण बळीराजा मात्र सुखावला.
पुरोगामी आणि कॉम्रेड हे एकाच नाण्याच्या दोन बाजू! राजकीय स्टंट फेल गेलेला बघून मग डाव्या संघटनांनी शेतकऱ्यांच्या नावाखाली आदिवासी बांधवांच्या वनपट्ट्याच्या मागणीचे हत्यार उपसले, मोर्चा विराट दिसावा म्हणून चक्क गुजरातहून माणसे आणली गेली, मिडीयानेही भरपूर प्रसिद्धी दिली. परंतु मध्यरात्रीच मंत्री गिरीश महाजन स्वतः मोर्चेकऱ्यांसोबत पायी चालले व दुसऱ्याच दिवशी तुम्ही मोर्चेकर्यांच्या मागण्या निकाली काढल्या.
मग शिक्षकांचा संप असो, कर्मचाऱ्यांचा संप असो, दूध उत्पादक शेतकऱ्यांचा संप असो किंवा अशी डजनभर आंदोलने असो, प्रत्येक आंदोलनाला सरकारने अत्यंत सकारात्मकपणे प्रतिसाद दिला व आपली विश्वासार्हता प्रस्थापित केली.
मग विरोधकांसमोर एक वेगळं चॅलेंज उभं राहिलं होतं. ते चॅलेंज म्हणजे तुमची विश्वासार्हता! त्याला तडा देण्यासाठी मग एक मास्टर-प्लॅन तयार झाला. एखाद्या समाजाला नव्याने आरक्षण देणे अत्यंत किचकट प्रक्रिया असते, त्यात मराठा आरक्षणाची मागणी ही अनेक वर्षांपासून प्रलंबित होती. मराठा आरक्षणाचे हत्यार उपसून मुख्यमंत्र्यांना खुर्चीतून खाली खेचता येईल असा विरोधकांचा डाव होता. मुख्यमंत्री जातीने ब्राम्हण असल्याने ते मराठा आरक्षण विरोधी असल्याचा कांगावा करण्यात आला. ही खेळी यशस्वी होणार यावर विरोधकांना विश्वास होता. राज्यभर मराठा आरक्षणाच्या समर्थनार्थ विराट मोर्चे निघू लागले. विरोधक यशस्वी होणारच होते, पण यावेळी मराठा समाजानेच गेम केला! आग विरोधकांनी पेटवलेली, पण नंतर मात्र संपूर्ण मराठा समाज स्वयंस्फूर्तीनेच रस्त्यावर उतरला! मराठा समाजाने अत्यंत हुशारीने सगळ्याच राजकीय पक्षांना आपल्या आंदोलनापासून दोन हात दूर ठेवले. मराठा समाज बांधवांचे खरोखर कौतुक करायला हवे की त्यांनी एकाही लबाड नेत्याला भीक घातली नाही. तुम्हीसुद्धा मराठा समाजाच्या विश्वासाला तडा न जाऊ देता विक्रमी वेळात मराठा आरक्षण लागू करण्यासाठी राज्य मागासवर्गीय आयोगाची स्थापना करून न्यायालयात टिकेल असे आरक्षण दिले! होय, न्यायालयात टिकणारे आरक्षण!! तुमचे सरकार असताना कोर्टानेच ते आरक्षण वैध ठरवलं होतं. अशा ऐतिहासिक मराठा आरक्षणाचे क्रेडिट तुम्हाला मिळू नये म्हणून सत्तांतर झाल्यावर महाविकास आघाडीने काय-काय केलं मराठा समाजाला माहीत आहेच.
कोपर्डी येथील दुर्दैवी घटना व एल्गार परिषदेतून निर्माण झालेला जातीय विद्वेष यातून असामाजिक तत्वांनी राज्यात दंगली पेटविण्याचे अनेक प्रयत्न केले. तेही संवेदनशीलपणे हाताळत तुम्ही अनर्थ टाळलात. अशी अनेक आव्हाने, प्रचंड तणाव, कठीण प्रसंग आले, परंतु येणाऱ्या प्रत्येक संकटाचा अत्यंत संयमाने सामना करत चेहऱ्यावरचे स्मित व संयम जराही ढळू न देता प्रत्येक संकटावर मात करत तुम्ही महाराष्ट्रातील राजकारणाचा केंद्रबिंदू बनत गेलात. जसे तुम्ही केंद्रस्थानी येऊ लागलात, तुमचे सो-कॉल्ड मित्र आधी प्रतिस्पर्धी बनले, मग विरोधक झाले आणि आता वैरी बनलेत! त्याचाच परिणाम असा झाला की 2019 मध्ये तुमच्याच नेतृत्वात झालेल्या निवडणुकांमध्ये घवघवीत यश मिळूनही, वाट्टेल त्या तडजोडी करून तुम्हाला सत्तेपासून दूर ठेवलं गेलं.
_______________
आज विधिमंडळात तुम्ही उभे राहता, तेंव्हा जनतेचे प्रश्न तळमळीने मांडता, सरकारचे भ्रष्टाचार एक्सपोज करता, मंत्र्यांना एयरकंडिशन सभागृहात घाम फोडता. सरकारला आणि तिन्ही पक्षांना चारीमुंड्या चित करता. मीडिया त्या बातम्या थोडा वेळ दाखवते आणि दाबून टाकते. प्रिंट मीडिया आतल्या पानावर कुठे तरी त्यावर छापते. सोशल मीडिया वर ट्रोलर्स विषय भरकटत दुसरीकडे नेतात. विधिमंडळात सत्ताधाऱ्यांचा जो ‘क्लास’ तुम्ही लावता किंवा जसे पीसी मधून तुम्ही सरकारचे वाभाडे काढता तेवढं पुरेसे आहे का, हा मला पडलेला प्रश्न आहे देवेंद्रजी.
एक लढवैय्या कार्यकर्ता, उत्तम नेता, प्रामाणिक शासक अशी प्रतिमा आहे तुमची. वार्ड अध्यक्ष ते नगरसेवक, नगरसेवक ते सर्वात तरुण महापौर, महापौर ते आमदार व आमदार ते सर्वात तरुण व सर्वाधिक कार्यकाळ मुख्यमंत्रीपद भूषविणारे गैर काँग्रेसी मुख्यमंत्री असा जो तुमचा राजकीय प्रवास आहे, तो थक्क करणारा असला तरी लोकशाहीत एक आदर्श विरोधी पक्षनेता कसा असावा हे दाखवून द्यायची नामी संधी तुम्ही दवडू नये अशी माझी इच्छा आहे. या सरकारला कोणाचीही सहानुभूती उरलेली नाही. राज्याची प्रजा त्रस्त आहे. सत्ताधारी पक्षांचे लोकप्रतिनिधीही त्यांच्याच सरकारला वैतागलेले आहेत.
अशात, सरकारच्या ‘कामगीरी’वर पहिल्यांदाच विरोधी पक्षाकडून ‘व्हाईट-पेपर’ आणायचा इतिहास तुम्ही घडवावा अशी माझी तुम्हाला विनंती आहे. पालघर, संभाजीनगर, नांदेड चे साधूंवरील हल्ले, कोविड काळात राज्याची यांनी केलेली वाताहात, सर्वत्र बोकाळलेला भ्रष्टाचार, महिलांवरील वाढलेले अत्याचार, बेरोजगारी, स्टेट-स्पॉन्सर्ड गुंडाईजम्, मुंबई मेट्रोची लावलेली वाट, एक लाख कोटींचे रखडलेले प्रकल्प, मराठवाडा व विदर्भ विकास मंडळे बरखास्ती, राज्याकडे पाठ फिरवणारे गुंतवणूकदार, राज्यावरील कर्ज – जीडीपी रेशो ची लागलेली लंका, कॅपिटल इन्व्हेस्टमेंट्स गायब, एसटी कर्मचाऱ्यांचा संप, एमपीएससी विद्यार्थ्यांच्या व्यथा, शेतकऱ्यांचे खत व फेक बियाणे, अमरावतीसहित अनेक ठिकाणी हिंदूंवर हल्ले, तर विशाळगड रायगड प्रतापगडावर इस्लामी अतिक्रमणे, लोडशेडिंग, हनुमान चालिसा वर निर्बंध, काही मंत्री जेलमध्ये गेले आणि काही जेलमध्ये असून मंत्री आहेत, कोविडच्या इलाजासाठी 18 मंत्र्यांनी लाखो रुपये तिजोरीतून घेतले जेंव्हा तुम्ही स्वतः सरकारी इस्पितळात उपचार घेतले. देवेंद्रजी, वर्षभरापूर्वी अगदी याच वेळेला जनता व्हेंटिलेटर, रेमेडिसिवीर, ऑक्सिजन, लसीसाठी तडफडत होती, हॉस्पिटल खचाखच भरलेली होती, रोज कुणीतरी ओळखीचं मरत होते, असा सैतानी काळ असताना सरकार घरी लपून बसले होते. अनिल परब, संजय राउत, पाटकर, पाटणकर, भावना गवळी, आनंदराव अडसुळ, अजितदादा, हसन मुशरिफ, प्रताप सरनाईक, रवींद्र वायकर, जितेंद्र आव्हाड, अनिल देशमुख, नवाब मलिक, यशवंत जाधव, वाझे, परमबीर, अँटिलिया, 100 कोटी.. लिस्ट संपतच नाहीये!!! हे आणि असे अजून शेकडो मुद्दे असलेली ही श्वेतपत्रिका तुम्ही राज्यातील जनतेसमोर थेट मांडावी अशी माझी एक कार्यकर्ता म्हणून विनंती आहे.
देवेंद्रजी, भले 4-5 टप्प्यांमध्ये करा, पण एक राज्यव्यापी यात्रा/दौरा आता होऊनच जाऊद्या. जनतेसाठी भाजप रस्त्यांवर उतरूनही आता संघर्ष करत आहे हे जनतेला दिसू द्या. जेवढं आवाज उठवणे महत्वाचे आहे, तेवढंच तो आवाज उठवत आहोत असं जनतेला वाटणं हे परसेप्शनही महत्वाचं आहे. अशा यात्रा/दौऱ्यांचा फायदा नक्की होणार. उदाहरणच द्यायचं तर, 25 सप्टेंबर 1990 रोजी सोमनाथहून लालकृष्ण आडवाणी यांनी काढलेली रथयात्रा 30 ऑक्टोबर 1990 रोजी अयोध्येत पोचणार होती. 23 ऑक्टोबर 1990 रोजी लालू यादव यांनी बिहारच्या समस्तीपूर येथे ती रोखली. पण, ठरलेल्या पूर्वनियोजित तारखेला, 30 ऑक्टोबर 1990 रोजी कोठारी बंधूंनी बाबरी वर भगवा फडकवला आणि क्रांतीला खरी सुरवात झाली. ती आडवाणी यांची रथयात्रा असेल, किंवा 14 महिने चाललेली 3648 किमी अंतराची जगनमोहन रेड्डी यांची पदयात्रा – अजूनही लोकं आठवण काढतात! समाजात व जनमानसात थेट विषय मांडून ‘परिवर्तन’ आणणाऱ्या अशा यात्रांची ‘शेल्फ-लाईफ’ निवडणुकांपूर्ती मर्यादित नसते, त्याचे सकारात्मक परिणाम अनेक वर्षे दिसत राहतात, असं मला वाटतं.
महाविकास आघाडीमुळे महाराष्ट्राची जनता बेजार झालेली आहे. सरकारकडून त्यांना कोणत्याही अपेक्षा राहिलेल्या नाहीत. आता ज्या काही अपेक्षा आहेत, त्या विरोधी पक्षाकडूनच आहेत. आज महाराष्ट्रात ‘विरोधी पक्ष = देवेंद्र फडणवीस’ असंच समीकरण आहे. म्हणून हा पत्रप्रपंच.
धन्यवाद. जय महाराष्ट्र.
– वेद कुमार
(पद – कार्यकर्ता)
मधल्या भागातील ‘रिकॅप’ मी यासाठी दिला, कारण तुम्हाला 5 वर्षे कसं छळलं होतं याची मला आठवण करून द्यायची होती. तुमच्या 5 वर्षांत तुम्हाला पहिल्या दिवसापासून त्रास दिला होता. त्यामानाने, तुम्ही महाविकास आघाडीला तब्बल अडीच वर्षांचा ‘हनीमून-पिरियड’ दिला आहे. आता, विधिमंडळ आणि प्रेस-कॉन्फरन्स च्या पुढची (अर्थात रस्त्यांवर जाब विचारण्याची) स्टेज ऍक्टिव्हेट करायची ‘हीच ती वेळ’ आहे असं मला वाटतंय.